02.04.2013, 09:40
Helène Swarth
1859 - 1941 Niederlande
Daemon
Een vreeselijke daemon heeft genomen,
Zacht binnenzwevende op fluweelen wieken,
Mij lijf en ziel, bij 't bevend daagraadskrieken. -
Hoe zal ik ooit zijn heerschappij ontkomen?
Van ál mijn dagen maakt hij arme zieken,
Die 't leven slepen en het sterven schromen;
Van ál mijn denken, bleeke weemoedsdroomen,
Moerasgewassen die naar wanhoop rieken.
Onmachtig mat en bleek van zelfverdedigen,
Lig ik ten prooi, van afschuw al bevrozen,
Zijn helle-omhelzingen die wreed beleedigen.
O 'k wil hem afstaan ál mijn vreugderozen,
'k Wil plechtig mij tot offerlam beëedigen,
Zoo hij mijn ziel niet sleurt in 't Rijk der Boozen.
Dämon
Ein fürchterlicher Dämon hat genommen,
was innen war, auf samtnen Schwingen schwebend.
Mein Leib, Mein Seel', bei Tagesanbruch bebend -
wie soll ich seiner Herrschaft je entkommen?
Aus meinen Tagen macht er arme Siechen,
die all mein Leben in den Alp versenken;
die bleichen Wehmutsträume, all mein Denken
muß nach Morast und nach Verderben riechen.
Ohnmächtig und zu matt mich zu verteidigen,
lieg ich zur Beute, Abscheu im Gekröse;
Seine Umarmung muß mich roh beleidigen.
Ich geb ihm alle meine Freudenrosen,
will festlich mich als Opferlamm vereidigen,
zerrt er die Seele nicht ins Reich des Bösen.
1859 - 1941 Niederlande
Daemon
Een vreeselijke daemon heeft genomen,
Zacht binnenzwevende op fluweelen wieken,
Mij lijf en ziel, bij 't bevend daagraadskrieken. -
Hoe zal ik ooit zijn heerschappij ontkomen?
Van ál mijn dagen maakt hij arme zieken,
Die 't leven slepen en het sterven schromen;
Van ál mijn denken, bleeke weemoedsdroomen,
Moerasgewassen die naar wanhoop rieken.
Onmachtig mat en bleek van zelfverdedigen,
Lig ik ten prooi, van afschuw al bevrozen,
Zijn helle-omhelzingen die wreed beleedigen.
O 'k wil hem afstaan ál mijn vreugderozen,
'k Wil plechtig mij tot offerlam beëedigen,
Zoo hij mijn ziel niet sleurt in 't Rijk der Boozen.
Dämon
Ein fürchterlicher Dämon hat genommen,
was innen war, auf samtnen Schwingen schwebend.
Mein Leib, Mein Seel', bei Tagesanbruch bebend -
wie soll ich seiner Herrschaft je entkommen?
Aus meinen Tagen macht er arme Siechen,
die all mein Leben in den Alp versenken;
die bleichen Wehmutsträume, all mein Denken
muß nach Morast und nach Verderben riechen.
Ohnmächtig und zu matt mich zu verteidigen,
lieg ich zur Beute, Abscheu im Gekröse;
Seine Umarmung muß mich roh beleidigen.
Ich geb ihm alle meine Freudenrosen,
will festlich mich als Opferlamm vereidigen,
zerrt er die Seele nicht ins Reich des Bösen.