Jan Kasprowicz
1860 – 1926 Polen
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach
II
Słońce w niebieskim lśni krysztale,
Światłością stały się granity,
Ciemnosmreczyński las spowity
W bladobłękitne, wiewne fale.
Szumna siklawa mknie po skale,
Pas rozwijając srebrnolity,
A przez mgły idą, przez błękity,
Jakby wzdychania, jakby żale.
W skrytych załomach, w cichym schronie,
Między graniami w słońcu płonie,
Zatopion w szum, krzak dzikiej róży...
Do ścian się tuli, jakby we śnie,
A obok limbę toczą pleśnie,
Limbę, zwaloną tchnieniem burzy.
Wilder Rosenbusch in der Tatra
II
Die Sonne scheint aus hellblauem Kristall,
dass heiter der Granit im Lichte glänzt.
Der dunkle Tann der Tatra wird bekränzt
von luftig-blauen Wogen überall.
Den Fels hinab stürzt sich ein wilder Bach:
Ein Band aus Glitzergischt und Silbergrau
das seinen Weg sucht durch den Dunst, das Blau,
das wie ein Seufzer klingt, ein weh und Ach.
In den versteckten Nischen, in den Spalten
hat sie die grelle Sonne auszuhalten
und selbst in Regenschauern flammt die Rose,
die sich verträumt an ihren Felsen schmiegt,
dort wo die Zirbel morsch, geborsten liegt,
gefällt von einem rauen Sturmgetose.
.
1860 – 1926 Polen
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach
II
Słońce w niebieskim lśni krysztale,
Światłością stały się granity,
Ciemnosmreczyński las spowity
W bladobłękitne, wiewne fale.
Szumna siklawa mknie po skale,
Pas rozwijając srebrnolity,
A przez mgły idą, przez błękity,
Jakby wzdychania, jakby żale.
W skrytych załomach, w cichym schronie,
Między graniami w słońcu płonie,
Zatopion w szum, krzak dzikiej róży...
Do ścian się tuli, jakby we śnie,
A obok limbę toczą pleśnie,
Limbę, zwaloną tchnieniem burzy.
Wilder Rosenbusch in der Tatra
II
Die Sonne scheint aus hellblauem Kristall,
dass heiter der Granit im Lichte glänzt.
Der dunkle Tann der Tatra wird bekränzt
von luftig-blauen Wogen überall.
Den Fels hinab stürzt sich ein wilder Bach:
Ein Band aus Glitzergischt und Silbergrau
das seinen Weg sucht durch den Dunst, das Blau,
das wie ein Seufzer klingt, ein weh und Ach.
In den versteckten Nischen, in den Spalten
hat sie die grelle Sonne auszuhalten
und selbst in Regenschauern flammt die Rose,
die sich verträumt an ihren Felsen schmiegt,
dort wo die Zirbel morsch, geborsten liegt,
gefällt von einem rauen Sturmgetose.
.
Der Anspruch ihn auszudrücken, schärft auch den Eindruck.