Sonnet
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboon
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloon
Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.
- En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Uw overdierb're leen den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te vergaan
Op uwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Sonett
Ich bin ein Gott so tief in den Gedanken
und sitz zuinnerst meiner Seel', zu thronen
da über mich und alles, nichts zu schonen,
im eig'nen Streit und Sieg der Kräfte Flanken:
Als Heere dunkelwilder Mächte sanken,
bejubelt mich zuerst, nun nicht mehr wohnen
in mir, worauf ich zeige helle Kronen:
Ich bin ein Gott so tief in den Gedanken.
Und doch sehn ich mich manchmal ohne Ende
der überteuren Schuld die Hand zu reichen,
und schluchzend laut, aufglühend voller Wut:
Und all der Stolz und stille Ruhm verenden
an Küssen, die des Gottes Blicke bleichen,
auf eure Lippen schüttend wilde Flut.
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon
Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboon
Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten
Joelt aan mij op en valt terug, gevloon
Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.
- En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Uw overdierb're leen den arm te slaan,
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie te vergaan
Op uwe lippen in een wilden vloed
Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Sonett
Ich bin ein Gott so tief in den Gedanken
und sitz zuinnerst meiner Seel', zu thronen
da über mich und alles, nichts zu schonen,
im eig'nen Streit und Sieg der Kräfte Flanken:
Als Heere dunkelwilder Mächte sanken,
bejubelt mich zuerst, nun nicht mehr wohnen
in mir, worauf ich zeige helle Kronen:
Ich bin ein Gott so tief in den Gedanken.
Und doch sehn ich mich manchmal ohne Ende
der überteuren Schuld die Hand zu reichen,
und schluchzend laut, aufglühend voller Wut:
Und all der Stolz und stille Ruhm verenden
an Küssen, die des Gottes Blicke bleichen,
auf eure Lippen schüttend wilde Flut.