Krzysztof Kamil Baczyński
22.01.1921 - 04.08.1944 Warschau (Polen)
Elegia o...[chłopcu polskim]
Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wiesielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliszwe z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
I poczułeś jak się jeży w dźwięku minut- zło,
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką,
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?
20.03.1944
Elegie von… [einem polnischen Jungen]
Sie trennten dich von Träumen, schmetterlingszitternde Flut,
Sie malten dir in tristen Augen mit rot verdicktem kaltem Blut,
Sie stickten dir das weite Land mit feuergelbem Faden,
wo es fließendhohe Bäume gab, aus denen die Gehängten ragen.
Sie lehrten dich auswendig deine Heimat zu erkennen,
die Wege in der Erde schnittest du mit Eisentränen.
Sie zogen dich im Dunkeln groß, Furcht sollte Brot dir sein,
tastend gingst du durch die Wege der größten Menschen Pein.
Und so kamst du raus, mein Sohn, mit der Waffe in der Nacht,
Und du fühltest in Minuten, die wachsende böse Kraft.
Als du auf den Boden fielst, strecktest du im Heil die Hand.
War das eine Kugel, Sohn, war´s dein Herz, das still stand?
22.01.1921 - 04.08.1944 Warschau (Polen)
Elegia o...[chłopcu polskim]
Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,
wyszywali wiesielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliszwe z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
I poczułeś jak się jeży w dźwięku minut- zło,
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką,
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?
20.03.1944
Elegie von… [einem polnischen Jungen]
Sie trennten dich von Träumen, schmetterlingszitternde Flut,
Sie malten dir in tristen Augen mit rot verdicktem kaltem Blut,
Sie stickten dir das weite Land mit feuergelbem Faden,
wo es fließendhohe Bäume gab, aus denen die Gehängten ragen.
Sie lehrten dich auswendig deine Heimat zu erkennen,
die Wege in der Erde schnittest du mit Eisentränen.
Sie zogen dich im Dunkeln groß, Furcht sollte Brot dir sein,
tastend gingst du durch die Wege der größten Menschen Pein.
Und so kamst du raus, mein Sohn, mit der Waffe in der Nacht,
Und du fühltest in Minuten, die wachsende böse Kraft.
Als du auf den Boden fielst, strecktest du im Heil die Hand.
War das eine Kugel, Sohn, war´s dein Herz, das still stand?