J. Perk: Aan Mathilde 004 - Erato

[ZaunköniG]

Jacques Perk

Erato

De purpren avond was in 't west verdwenen
En glanzend zilver droomde op donkere aarde,
Toen is de blonde Muze mij verschenen....
Mijn ziel werd vuur 'toen haar mijn oog ontwaarde.

Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen, -
'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't weenen:
Haar blik was eindloos-teêr, toen ze op mij staarde, -
'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde:

"Een hooge liefde zal uw hart doordringen:
Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden,
Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen,

En peinzend zult gij 't wederzien verbeiden,
En naar een vrouw gedachte en smachten leiden,
En mijmrend leven van herinneringen." –



Irrtum

Der Purpurabend wird im West verscheinen
Und silberglänzend auf die dunkle Erde
Will die blonde Muse mir erscheinen,
Daß meine Seele Licht und Feuer werde.

Knieend streck’ ich mich nach ihr, der meinen,
Doch fasse nichts als Luft, fang’ an zu weinen;
Ihr Blick war endlos zärtlich, die Geberde,
Ein Stirnkuß, daß es zur Gewißheit werde:

„So hohe Liebe hat dein Herz durchdrungen;
Du sollst so lieben, selig sein und scheiden,
Alleine ziehn. Für die du nun gesungen

Und grübelst, läßt dich neue Wege meiden;
Der Frau gedenkend sollst du schmachtend leiden
Und träumend leben in Erinnerungen.